De mooiste vintage retro wielershirts onder elkaar

We gaan terug in de tijd. De soigneurs van het peloton in de mooiste klassieke wielershirts. We maken een overzicht van de meest iconische vintage wielershirts uit het verleden. Namen als Eddy Merckx en Fausto Coppi komen voorbij, uit de tijd dat de shirts nog van wol gemaakt waren. Dit zijn de mooiste retro fietsshirts op een rij.

Waarom vintage wielershirts zo geliefd zijn

Vintage wielershirts hebben een unieke charme die moderne shirts soms missen. Ze vertellen een verhaal, dragen de geschiedenis van legendarische koersen en ploegen met zich mee en hebben een esthetiek die direct herkenbaar is. De combinatie van simpele designs, felle kleuren en klassieke logo’s zorgt ervoor dat deze shirts een eeuwige plek in de wielergeschiedenis hebben.

Top 7 mooiste vintage wielershirts aller tijden

Wat nou echt de mooiste vintage wielrenshirts zijn, daar kunnen we samen met Mart Smeets uren over discussiëren. Dus laten we dat vooral doen. We zijn bij Chef d’Equipe veel bezig met het ontwerpen van shirts, niet voor tijdens de rit maar juist voor dagelijks gebruik. Een mooi ontwerp ademt een bepaalde sfeer. De compositie klopt. De kleuren passen bij elkaar. En het shirt valt op. Eigenzinnig. Daarnaast speelt de historische waarde van een vintage wielershirt ook mee. Al deze aspecten gecombineerd, zorgt voor de volgende top zeven retro wielrenshirts. Bepaal zelf wie er op 1 staat.

Molteni: Het wielershirt van Eddy Merckx

Er zijn wielershirts die je bewondert, en shirts die je voelt. Het Molteni-shirt behoort zonder twijfel tot die laatste categorie. De ploeg Molteni Arcore reed tussen 1958 en 1976 in het warme bruin-oranje dat oorspronkelijk simpelweg de huisstijl van het gelijknamige Italiaans vleeswarenbedrijf was. We hebben het over de tijd dat bedrijven via sport meer naamsbekendheid zochten, en zo een eigen ploeg oprichtten. Geen ingewikkelde sponsering bedacht door marketeers, geen opvallende grafische trucs, simpel en herkenbaar in zijn eenvoud.

Maar zodra Eddy Merckx in 1971 voor Molteni tekent, verandert de trui in iets dat groter is. Iets ongrijpbaars, iets magisch. In dit shirt wint De Kannibaal twee Giro’s, klassiekers, een Tour, en schrijft hij wielergeschiedenis met een vanzelfsprekendheid die vandaag nauwelijks voorstelbaar is. Het Molteni-shirt werd het uniform van een tijdperk waarin de sterkste renner won door niets anders dan brute kracht, koersinstinct en eindeloos doorzettingsvermogen.

La Vie Claire – Wielrennen als kunstwerk

Toen La Vie Claire in 1985 zijn nieuwe shirt introduceerde, leek het alsof er een schilderij het peloton binnenreed. De Franse ploeg, actief van 1984 tot 1988, liet zich inspireren door de kunst van Piet Mondriaan. Designer Wolfgang Kaeppeler vertaalde de strakke lijnen en felle primaire kleuren naar een wielertrui die zijn tijd ver vooruit was. Het was een baanbrekend ontwerp en voor het eerst werd kunst vertaald naar een wieleroutfit.

Het shirt werd beroemd door Bernard Hinault en Greg LeMond, die samen de Tour wonnen in 1985 en 1986. Toch was hun samenwerking allesbehalve eenvoudig: twee kampioenen, twee ego’s, maar wel in het zelfde tenue. Die spanning geeft de trui tot op vandaag een bijna theatrale lading. Het is het symbool van een ploeg die wielrennen naar een nieuw tijdperk tilde en durfde te dromen — in vorm én in koers.

Bianchi Celeste: De kleur van romantiek en tragiek

Soms is één kleur genoeg om wielerromantiek op te roepen, en bij Bianchi Celeste is dat zonder twijfel het geval. Deze kleur is wielrennen. De ploeg bestaat sinds 1899 en Celeste is al die tijd een raadselachtige, bijna dromerige tint gebleven. De verhalen lopen uiteen: de ogen van een koningin, de lucht boven Milaan, of een toevallige mengfout die iconisch werd. Hoe het precies zit is onduidelijk, maar de Italiaanse fietsenfabrikant bleef zijn unieke kleur trouw. Dit zorgde ervoor dat het de bekendste kleur van het peloton is geworden. 

Fausto Coppi, die van 1940 tot 1958 voor Bianchi reed, gaf de kleur haar ziel. Zijn elegantie, zijn tragiek, zijn overwinningsdrang — alles lijkt nog steeds te resoneren in die zachte tint blauwgroen. Iedere retro Bianchi-trui voelt als een liefdesbrief aan een tijd waarin koers nog poëzie was, en waarin stijl bijna even belangrijk leek als winst.

Bic: retro en pennen gaan goed samen

De wielertrui van Bic is een prachtig voorbeeld van hoe eenvoud soms het sterkst spreekt. De ploeg reed in de tweede helft van de jaren zestig en de eerste jaren van de jaren zeventig in een herkenbaar oranje witte combinatie die perfect aansloot bij het karakter van het Franse pennenmerk dat de equipe sponsorde. Het shirt oogde bijna minimalistisch, met een helder oranje basiskleur en witte vlakken die samen een rustige maar krachtige uitstraling gaven. In een peloton dat steeds drukker werd met logo’s en patronen viel de Bic trui juist op door zijn helderheid en overzicht.

Het shirt werd vooral bekend door de komst van Jacques Anquetil, die aan het einde van zijn carrière nog voor Bic uitkwam. Zijn elegante rijstijl en zijn bijna vorstelijke cool gaven de eenvoud van het ontwerp een bijzonder soort glans. Later zou ook Luis Ocana schitteren in Bic kleuren en de ploeg een Tourzege bezorgen. De trui voelt daardoor als een stuk wielergeschiedenis dat zowel ingetogen als groots is. Het is een herinnering aan een tijd waarin een simpel kleurenpalet voldoende was om karakter, klasse en lef uit te stralen.

Brooklyn Chewing Gum: Pop-art op de kasseien

Het Brooklyn-shirt, gedragen door de Italiaanse wielerploeg van 1970 tot 1977, is zo uitgesproken dat je het onmogelijk vergeet. De felle rood-wit-blauwe kleuren kwamen rechtstreeks van het Amerikaanse kauwgommerk Brooklyn Chewing Gum en pasten perfect in het optimisme van die jaren.

Maar het was Roger De Vlaeminck die het shirt echt legendarisch maakte. Hij won vier keer Parijs–Roubaix in Brooklyn-kleuren en veranderde het vrolijke ontwerp in het uniform van de kasseienkoning. De felgekleurde trui die over de zwartgrijze kasseien van Noord-Frankrijk stuiterde: mooier wordt het contrast bijna niet. Brooklyn is flamboyance met een rauw randje. Hetgeen dat de sport zo uniek maakt.

San Pellegrino: Het vergeten oranje van een elegante Italiaanse ploeg

Het shirt van San Pellegrino is een bijzondere uit de wielerhistorie, vooral omdat de ploeg door de jaren heen meerdere kleuren droeg. Waar het team in de beginjaren bekend stond om lichtblauwe en aquakleurige varianten die aansloten bij het beroemde bronwater, verscheen het in het begin van de jaren zestig opeens in een opvallend oranje tenue (een kleur waar later veel meer ploegen naar overstapte). Die warme kleur gaf de ploeg een krachtigere en moderne uitstraling en vormde een mooi contrast met de traditionele tinten in het peloton. Het oranje shirt, soms aangevuld met witte details, werd het gezicht van een team dat zich wilde onderscheiden in een periode waarin wielrennen steeds professioneler werd.

De ploeg bestond van 1956 tot 1963 en had ondanks haar bescheiden omvang een verrassend rijke uitstraling. Gino Bartali, Gastone Nencini en Guido Carlesi droegen in verschillende jaren een San Pellegrino shirt en hielpen de ploeg een plek in de Italiaanse wielerfolklore te geven. De overgang van lichtblauw naar oranje vertelt het verhaal van een team dat zijn identiteit zocht en vond in kleur en stijl. Het oranje San Pellegrino shirt is vandaag een zeldzame en geliefde herinnering aan een tijd waarin eenvoud, emotie en koersgevoel naadloos samengingen.